Epiloog 1 26-7-2014

De dag van t grote acclimatiseren


Vanmorgen zat ik in alle vroegte aan het meer (largo bracciano) toen een zwanenfamilie naast mij aan land ging en rondom me begon te grazen. De ook aanwezige gans werd door vader weggejaagd maar ik mocht kennelijk blijven. Ik voelde me vereerd. Een van de twee jongen had zwakke poten en moest steeds gaan zitten. Ik hoop dat hij of zij t redt in de toekomst. Aan de zorg van de ouders ligt t niet. Een mooi, vredig tafereel, zo aan dat prachtige meer.
Een paar uur later liepen we in de regen in hartje Rome. Bus, trein en metro: het voelt onwezenlijk. De bekende monumenten begroetten ons, winkels lokten (ben ik normaal nooit tegen bestand) maar nu liepen we ontroerd maar ook wat verdwaald rond. Alsof we de aansluiting met deze stadse werkelijkheid nog niet kunnen maken.
Veel te vroeg zaten we op Plaza Fiori al aan de lunch met een glaasje witte wijn. Dromend en half stoned van vermoeidheid en impressies. In plaats van winkels (we hebben wat kleren nodig, lopen in ons fiets kloffie) hebben we de ondergrondse tribunes op Plaza Navona bekeken. Alsof we van onderuit moeten beginnen contact te leggen met deze wereld.
Ons oude plekje aan de Tiber bleek komende week te huur te zijn. We besloten daar as maandag heen te verhuizen, als de fietsen op transport naar Amsterdam zijn. Een opstapje naar het stadse bestaan.
Maar nu eerst terug naar de natuur: het meer, de tent. Morgen een stukje fietsen, zo lang niet gedaan..!