31-7-2014 Rond!

Bij t schrijven van een nabeschouwing van een reis als deze, loop je t risico in platitudes en open deuren te vervallen. Ik mocht dit stukje van Joop dan ook niet ' de cirkel is rond' noemen. Wat ie wel is.
Met de fietstassen, aangevuld met een nieuw aangeschafte hemelsblauwe Samsonite, zitten we in de trein. Net als 5 weken geleden is er van alles mis met t spoor. Dus opnieuw trein in en trein uit, tegenstrijdige berichten, etc. Maar goed: we rijden! Een beetje gaar door de korte nacht en de late maaltijd, genoten op een terrasje in de straatjes tussen ons huis in de Monte Brianza en het piazza Navona. Een mooi afscheid van Italië.
Gek idee dat je in 2 uurtjes vliegen dezelfde afstand aflegt waar wij 4 weken over gedaan hebben. Via de GPS hebben we t traject in t vliegtuig gevolgd, al vlogen we westelijker.
Beelden en sferen passeren opnieuw in onze herinnering. De eerste dag langs de Ruhr, een modderig pad, vol met in een recente storm omgevallen bomen. Een bocht omgaan en oog in oog met de Rijn staan. De romantische oevers: volkstuintjes, oude stadsmuurtjes, bankjes met mijmerende mensen. De prachtige stad Koblenz, waar de Moezel zich bij de Rijn voegt. Waar we s middags om bij te komen van de valpartij van Joop een glaasje wijn dronken: dat geeft grote kans op zware benen de rest van de dag. Het Zwarte woud en de herinneringen uit mijn jeugd.de camping aan de Donau waar we voor t eerst Frederiek en Jop ontmoetten. Onder de indruk waren wij van het feit dat zij, na een lange fietsdag naar de supermarkt reden om inkopen te doen voor t avondeten, terwijl wij onmiddellijk in t restaurant crashten..!
De klim naar de Schwabische Alp: 6 km 6 tot 8%! 600 hoogtemeters! De eerste echte prestatie , vonden wij. De eerste blik op de Bodensee: " nu zijn we echt ver weg..".
De regen die begon te vallen in Hogehems, in het pension van de aardige Frau Rudiger, wiens man 4 jaar geleden is gestorven. Aan een melanoom: " omdat ie altijd zonder hemd aan in de tuin werkte".
Heel veel regen, maar gelukkig een station dichtbij: door de Arlbergtunnel naar Landeck. Nog steeds regen: met de bus plus aanhanger naar Nauders. Een middag in bed doorgebracht: lekker lezen terwijl buiten regen en mist alle uitzicht belemmerden.
Een letterlijk hoogtepunt: de Reschenpas over: 1600 meter! En het bordje Italië langs de weg!
Daarna volgt een wervelende, extatische tocht de helling af: de oude ezelpaadjes zijn veranderd in fietspad waar drommen mountainbikers zich naar beneden storten. De verstilde dorpjes langs de helling geplakt. De eerste Italiaans aandoende stadjes, zoals Glurms, waar ik mijn 2e fiets mascotte kocht (een uiltje) en ook weer verloor. De 3e kocht ik in Asissi (een sandaal) en verloor ik ook. Daarna heb ik t opgegeven.!
Merano! Prachtige stad! Later las ik er een boek over. Bolzano met t mooie fietspad: hybiscusbloemen zo groot als zonnebloemen!
Trento, waar we F en J voor de 3e keer tegen kwamen.
Rovereto met "Rennie". (de pensionhoudster leek heel erg op haar, inclusief haar Engels).
Het noodweer in Verano, kleumen in de kantine, wachten op een droog moment om te tent op te zetten. Een sentimental journey: weet je nog dat we daar met de kinderen waren..
Terugkijken naar de bergen terwijl we door de Po vlakte fietsten. Onvoorstelbaar dat we daar over heen zijn gekomen. Fijn om dat gevoel met meefietsers te kunnen delen! Dagje samen optrekken met F en J die we op wonderbaarlijke wijze opnieuw ontmoetten. T onverwacht lekkere eten in Ferrara. Een bizarre tocht over kinderkopjes terug naar de camping: vibreren in t donker!
De Adriatische zee: een warm bad! Ravenna was niet toegankelijk voor ons. De mozaïeken bewaren we voor een volgende keer.

Vreemde ervaring. Je fietst door vlak land en in de verte verschijnen de grijs blauwe schimmen van de Appenijnen. Nog ver weg, denk je. Maar dan, als je even niet oplet, zijn ze er: naast je, onder je, en ploeg je jezelf omhoog. Zoals de gids al voorspelde: deze hellingen zijn de pittigste: steil, slecht wegdek en t gaat maar door..
De heerlijke camping vlak na Narni. Vooral de aankomst na die vreselijke helling er naar toe. Mooi stadje trouwens waar we in een kapelletje met onze neus in prachtige muziek (cello en piano) vielen.

Het aftellen van de dagen, op t laatst. Het dubbele gevoel: willen aankomen maar niet willen dat t over is. En dan in ene is t over. Die vrijdag, na een piepklein stukje fietsen (45 km of zo) stonden we er: de camping aan Lago di Braccionne. Niks bijzonders: je komt gewoon ergens aan. De beheerder maakte er ook geen groot ding van:" ik krijg hier elk jaar zo'n 250 van die Rome fietsers " en: " laatst eentje van 82 jaar". Je moet niet denken dat t iets voorstelt. Zo voelt t ook niet voor ons, je doet t en t blijkt in je bereik te liggen en daarmee normaliseert de prestatie.

Het verdwaasd in Rome staan. Niet goed weten wat we er moesten. Eindeloos wachten op treinen en bussen. In Italië is alles mogelijk. Verwacht geen orde en wees er niet van afhankelijk. Je kunt beter fietsen. Dat zijn we maar weer gaan doen. Maar verdrietig. Het is over. Een ommetje fietsen is toch anders. Ik voelde me ontheemd, klinkt vast vreemd.
Rome, ons vertrouwde plekje aan de Monte Brianza, appartement nummer 10, was heerlijk thuis komen. Maar buiten verdwaalden we steeds. Zelfs tussen piazza Navona en Fiori (5 minuten lopen) kregen we t voor elkaar geheel in de verkeerde richting te lopen. T hoofd in de war, t open veld gewend, oriëntatie op de windrichtingen? Geen idee wat de oorzaak was. Bizar. En ruzie en irritatie. Ook bizar na bijna 5 harmonieuze weken. De pijn dat t over is, dat het gewone leven t weer overneemt. De zorgen en zorgjes van alledag.
De langzame gewenning ( winkelen is toch wel weer leuk), de invoeging in t stadse bestaan. Piano, piano.
Stoppen nu: de cirkel is rond. We zijn weer thuis.